Voor de zoveelste keer ben ik onderweg naar de apotheek voor mijn dosis antidepressiva, dit keer op mijn verjaardag. Te voet, want tegenwoordig doe ik alles in de wijk te voet. Bewegen en buitenlucht is één van de laatste stappen naar mijn herstel, nadat ik vandaag drie jaar geleden de crisisdienst belde om aan te geven dat ik echt, echt niet meer kon. Dat ik uitgeput was van het gevecht tegen mezelf en het leven. Dat het genoeg was. BIJNA genoeg. De laatste reddingsboei trok ik naar me toe om te overleven. En dat lukte. Dat lukt. Nu al weer drie jaar.
Verjaardag
Op 16 september ben ik geboren, mijn echte verjaardag dus, maar ook deze periode voelt als een soort van geboorte. De dag dat ik koos voor het leven, dat mijn hulpkreet werd gehoord en beantwoord. Dat ik lieve mensen om mij heen had die me hebben geholpen en gesteund. De mensen op facebook die meeleefden en reageerden op mijn berichten. Zo fijn! Ik ben er altijd open over geweest, over mijn depressies, en dat zal ik blijven. Het heeft al veel mensen geholpen, dat ze het zelf ook uit durfden te spreken en hulp hebben gezocht/gevonden. Dat vind ik waardevol.
Veranderingen
In deze drie jaar is er veel gebeurd. Drie weken opname in de kliniek, met slechts één nachtje thuis. Veel gesprekken, thuis, met man en kinderen, met familie en vrienden. Medicijnen die zorgen dat ik rustiger werd, en veel dikker. Medicijnen opbouwen, therapie. In groepen, maar later individueel. Vaststelling van autisme, eindelijk duidelijkheid.
opluchting
Wat een opluchting was dat. Meer therapie. Gericht werken, veranderen, aanpassen. Hard werken, al drie jaar lang. Genieten van de kleine dingen hield en houdt me op de been. Onze haantjes, de grapjes van mijn gezinsleden, lekker wandelen in het bos (eindelijk lukt het me weer). Ik ging meer tekenen.
Het gaat niet vanzelf
Ik loop terug van de apotheek naar huis en kijk naar de doosjes in mijn hand. Dat een paar van die pillen zo’n verschil kunnen maken, onvoorstelbaar. Wat heb ik me er lang tegen verzet, vond dat ik het zelf maar moest kunnen, aansteller die ik was. Nu weet ik dat ik ze waarschijnlijk de rest van mijn leven moet blijven slikken. Is dat erg? Ik vind van niet. Het is voor mij een goede manier om de balans in het leven te houden. Mijn aandacht wordt afgeleid door een rode glim aan de overkant van het water. Zou het? Vind ik een vliegenzwam zo dicht bij huis? En jawel. Wat een verrassing voor mijn verjaardag, dat komt niet vaak voor.
Bedankt aan iedereen die er voor mij was en is. Aan iedereen die dit leest: ik geef je deze vliegenzwam cadeau. Als herinnering, dat er zo veel mooie (kleine) dingen zijn die het leven de moeite waard maken. Mocht je ook tobben met een depressie: praat erover, vraag hulp, bel 0800-113 of je huisarts. Veel liefs. Esther.